*Η αγανάκτηση της Μοναξιάς* ~ Βαθυστόχαστα Διδάγματα μέσω Μυθοπλασίας:

 

Άρθρο μου απ’ το αρχείο μου: 

Μαθήματα Ζωής – Τροφή για σκέψη !!
 

Αγαπημένοι μου αναγνώστες φίλοι και φίλες μου. Όταν πρόκειται για δίδαγμα, τότε αυτό γίνεται βαθύτερα κατανοητό μέσω παραλληλισμού, αλληγορίας, ή και μυθοπλασίας:

Ένα βράδυ, ένας Άνθρωπος πήγε και χτύπησε την πόρτα ενός παλιού του Φίλου.
Μια φωνή ακούστηκε να ρωτάει από μέσα: Ποιος είναι τέτοια ώρα ??
Ο Άνθρωπος απάντησε: Εγώ είμαι, δεν αναγνώρισες την φωνή μου ??
Και ο Φίλος τότε του είπε: Φύγε, πλέον δεν έχω ανάγκη από παρηγοριά.. κι άλλωστε δεν υπάρχει χώρος για σένα, έχω παρέα την Μοναξιά !!

"Διαβάστε περισσότερα"...

 
Μετά από έναν χρόνο, ο Άνθρωπος επέστρεψε και ξαναχτύπησε την πόρτα του απομονωμένου παλιού του Φίλου.
Μια φωνή από μέσα ξαναρώτησε: Ποιος είναι πάλι ??
Ο Άνθρωπος απάντησε:
_Βρε φίλε μου, έχω έναν χρόνο να σε δώ και να σε ακούσω .. ανησυχώ για σένα, άνοιξε μου.
Ο Φίλος μετά λίγα λεπτά, πίσω απ’ την κλειστή πόρτα, με απορία ρώτησε:
_Τί έγινε και ανησυχείς τάχα για μένα .. ποιόν λόγο έχεις ?!
Ο Άνθρωπος δεν άργησε να ανταποκριθεί:
_Μα, είσαι ο πιο παλιός καλός μου φίλος .. ψωμί και αλάτι φάγαμε μαζί .. μοιραστήκαμε το μοναδικό μας τσιγάρο .. έκλαψες και έκλαψα στον ώμο σου .. πώς γίνεται να τα ξεχάσω όλα αυτά.. πώς γίνεται να μην σε αγαπώ και να μην σε νοιάζομαι ?? Μην με κλείνεις απέξω, κι ας σου είμαι πλέον περιττός.

Ο Άνθρωπος ωστόσο απάντηση δεν πήρε.
Κάθισε τότε στα σκαλοπάτια της εξώπορτας, και στεναχωρημένος άναψε ένα τσιγάρο. Μετά τις πρώτες ρουφηξιές η πόρτα άνοιξε. Εμφανίστηκε μία κυρία μαυροντυμένη με κάτασπρα μακριά μαλλιά. Κοίταξε τον Άνθρωπο και με βραχνή φωνή του είπε:
_ Πέρασε μέσα Άνθρωπε μου, εγώ φεύγω (είπε) αγανακτισμένη. Επί έναν χρόνο του μιλάω ώσπου βράχνιασε η φωνή μου και με κούρασε η σιωπή του. Επί έναν χρόνο τον παρακαλάω να με κοιτάξει, έστω στην αγκαλιά μου να κλάψει .. αλλά εκείνος ατάραχος .. μέχρι που απ’ την πλήξη μου άσπρισαν τα μαλλιά μου. Άκουσα την φωνή του μόνο όταν σε ‘σένα μίλησε .. είδα το δάκρυ του μόνο μόλις πριν λίγο όταν την φιλία σας του θύμησες .. είδα το χαμόγελο του μόνο μόλις πριν λίγο, όταν διαπίστωσε πως η αχαριστία του δεν σε έδιωξε !! 
 
Η κυρία απομακρύνθηκε και ο Άνθρωπος μπήκε μέσα. Δεν είπε κουβέντα, άπλωσε το χέρι και έδωσε στον Φίλο το υπόλοιπο αναμμένο τσιγάρο του. Ο Φίλος το πήρε, τράβηξε με πάθος μια ρουφηξιά, κοίταξε με βουρκωμένα μάτια τον Άνθρωπο και του είπε:
_ Έχω αποκτήσει πλέον τα πάντα, ό,τι ονειρευόμουνα !!. Έπρεπε όμως ενώ έχω τα πάντα, να νοσταλγήσω τα όμορφα χρόνια που ζήσαμε μαζί, κι ας ήμασταν φτωχοντυμένοι, άκαπνοι, δίχως φράγκο στην τσέπη ούτε για πασατέμπο σε θερινό σινεμά !! Έπρεπε να μπορώ να απολαύσω τα πάντα, για να θυμηθώ πόσο ευτυχισμένος ένιωθα όποτε μπορούσαμε να αγοράσουμε μαζί της μιάς οκάς κρασί. Έπρεπε να χορτάσω την πείνα μου, για να θυμηθώ πόσο νόστιμη ήταν μια φραντζόλα ζεστό ψωμί, όταν μετρούσαμε τα κέρματα μας για να την φάμε μαζί !!
Έπρεπε λοιπόν να μείνω παρέα με την Μοναξιά, ώστε να στερηθώ την χαρά που σ’ όλα τα δύσκολα είχα εσένα για παρηγοριά !!.
 
ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ:
«Μόνο όταν χάσεις αυτό που είχες, τότε μόνο είσαι σε θέση να εκτιμήσεις την αξία του»: ΔΙΟΓΕΝΗΣ
 

Η παραπάνω θεωρία του Διογένη, στέκεται απόλυτα στο δίδαγμα της ιστοριούλας μας. Ωστόσο, δεν φωτογραφίζει μόνο την διάσπαση καρδιακής φιλίας από επιλογή του ενός από τους δύο, διότι απέκτησε πλούτο και αναρριχήθηκε σε υψηλότερα κοινωνικά στρώματα. 

Η ουσία βρίσκεται στην απώλεια αυτής της γλυκιάς ικανοποίησης, όταν δεν έχουμε να πασχίσουμε για κάτι που λαχταρούμε – στην απώλεια αυτής της αναζωογονητικής ανακούφισης, όταν δεν έχουμε τα δύσκολα με ποιους να μοιραστούμε – στην αίσθηση του απόλυτου κενού, όταν δεν μπορούμε με όλον τον πλούτο του κόσμου να χαρούμε, ενώ τελικά νιώθαμε ευτυχισμένοι έστω και με τα απειροελάχιστα !!

Η ιστοριούλα λοιπόν φωτογραφίζει τις επιλογές μας που οδηγούν στην αίσθηση του ανικανοποίητου, που τελικά ακόμη και η Μοναξιά αγανακτεί μαζί μας, και φεύγει διότι ούτε αυτή μας θέλει για παρέα !! 

 
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΜΟΥ:

Αυτό το οποίο ονομάζουμε «Μοναξιά», είναι το κενό που νιώθουμε μέσα μας, είτε βρισκόμαστε μόνοι σε έναν χώρο – είτε μέσα σε πλήθος ανθρώπων.
Πολλές φορές μάλιστα η αίσθηση του εσωτερικού κενού προκαλεί «Ενοχικό Συναίσθημα», όταν υπάρχουν στην ζωή μας άτομα που μας αγαπούν. Τούτο διότι νιώθουμε άσχημα με τον εαυτό μας που η αγάπη τους δεν μας αρκεί για να νιώθουμε γεμάτοι.

Ωστόσο η «Αγάπη» έχει πολλές μορφές, και κάποια από αυτές ενδεχομένως να απουσιάζει απ’ την ζωή μας. Πιθανόν να απουσιάζει ο έρωτας, παρότι ο έρωτας μεταφράζεται σε πόθο και όχι σε αγάπη.
Το δίδαγμα της ιστοριούλας μάς λέει ότι πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στον χρόνο. Και σε αυτό μας βοηθάει η «Αισθητήρια Μνήμη».

Πρέπει να επαναφέρουμε στην σκέψη μας εποχές ή στιγμές που νιώθαμε «γεμάτοι», ακόμη και με τα ελάχιστα που διαθέταμε. Και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις η «Νοσταλγία» είναι αυτή που μας βυθίζει σε «Μελαγχολία». Όμως μην μπερδεύεστε, η μελαγχολία δεν θεωρείται «Κατάθλιψη» !!
                                                                                                                           
* * Επομένως, όταν ανακαλύψουμε τί είναι αυτό που λείπει από την ζωή μας το επαναφέρουμε – ή προγραμματίζουμε να το αναβιώσουμε. Κι αν δεν είναι εφικτό, τότε συμβιβαζόμαστε με την απουσία του. 

Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, κρατάμε στην ζωή μας ανθρώπους που μας αγαπούν και μας νοιάζονται.  

 
Με αγάπη πάντα ~ ΜΑΡΙΑΝΝΑ
*Σύμβουλος σχέσεων - Ψυχαναλύτρια, Ψυχοερευνήτρια*