ΠΡΙΝ 2.000 Χρόνια:
Είμαι της γνώμης ότι Τα Άγια Πάθη δεν είναι επίκαιρο θέμα μόνο εν όψει της Μεγάλης Εβδομάδας. Αλλά και τότε πάλι δυστυχώς, διαπιστώνω ότι αρκετοί άνθρωποι θεωρούν πως είναι χάσιμο χρόνου να ασχολούμαστε με ό,τι συνέβη πριν από 2.000 χρόνια.
Προφανώς οι προετοιμασίες για το Πάσχα σημαίνουν γι' αυτούς πολυήμερος πανηγυρικός εορτασμός, που τους βγάζει από την καθημερινότητα.
Ως ένα σημείο δεν διαφωνώ καθώς η ζωή συνεχίζεται, και όλη η προσοχή μας στρέφεται αναγκαστικά προς το αβέβαιο μέλλον μας. Ωστόσο, δεν έχουμε μέλλον εάν δεν εξετάσουμε το πώς φτάσαμε στο παρόν !!.
Ο Χριστός δεν έμεινε στην ιστορία διότι ήταν απλά ένας καλός άνθρωπος που δίδασκε την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, τον σεβασμό προς κάθε ψυχή.. αλλά και επειδή παρεξήγησαν τις προθέσεις Του, ενοχλήθηκαν και Τον σταύρωσαν !!.
Ο Χριστιανισμός δεν έγινε θρησκεία με το μεγαλύτερο ποσοστό πιστών παγκοσμίως, διότι έτσι απλά προέκυψε να αποκτήσει οπαδούς λόγω των συγκυριών της εποχής εκείνης. Και ασφαλώς, δεν Τον εγκατέλειψε ο Μεγαλοδύναμος επειδή αδυνατούσε να αποτρέψει τον μαρτυρικό θάνατο Του .. αλλά ωστόσο, δεν άφησε ατιμώρητους όσους ευθύνονταν γι' αυτό !!.
Τα θαύματα Του Χριστού είναι κοινώς γνωστά, όχι μόνο απ' τα εκκλησιαστικά βιβλία, αλλά διότι είχαν καταγραφεί από ιστορικούς εκείνης της εποχής. Ωστόσο, το μεγαλύτερο θαύμα Του Χριστού ήταν που κατάφερε να μείνει στην ζωή ακόμη κι όταν κρέμονταν επάνω στον σταυρό και έτσι λόγχισαν τα πλευρά Του, ενώ σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση Του, με όσα είχε ήδη υποστεί προηγουμένως, θα έπρεπε να είχε ξεψυχήσει πριν ακόμη ανέβει τον Γολγοθά !!
Είναι παράλογο ακόμη και να υποθέτουμε πως δεν είχε άλλες επιλογές, ή ότι δεν μπορούσε να αποφύγει το αποτέλεσμα. Ο Χριστός θα μπορούσε να εκπληρώσει τις προφητείες των Εβραίων καθώς περίμεναν έναν δεύτερο Μωυσή, για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους και να τους απελευθερώσει από τους Ρωμαίους. Θα μπορούσε ακόμη να επιδιώξει κάποια Ρωμαϊκά αξιώματα, καθώς είχε εντυπωσιάσει με την ικανότητα Του να καθηλώνει το πλήθος και τις γνώσεις Του. Και επιπλέον, είχε όλα τα προσόντα φιλόσοφου με ηγετικό ρόλο, και θα μπορούσε να διαπρέψει στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου !!
* * Οι λόγοι που ήρθε στην Γή με σάρκα και οστά, και επέλεξε την πορεία Του σε εδάφη της Ιουδαίας, γίνονται κατανοητοί μέσα απ' τα προηγούμενα άρθρα μου. Προτείνω να τα διαβάσετε.
Η Τιμωρία των ηθικών αυτουργών, λέγεται Θεία Δίκη !!.
Μετά Χριστού, είναι γεγονός ότι άρχισε μια εποχή με φρικαλέους διωγμούς των πιστών Του κυρίως απ' τους Ρωμαίους, αλλά ωστόσο η αλήθεια είναι ότι είχε δοθεί η εντύπωση ότι επρόκειτο για μια νέα Εβραϊκή αίρεση, που είχε ως σκοπό να κλονίσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Προφανώς η εντύπωση αυτή έχει ως εξήγηση, επειδή οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Εβραίοι, και πολύ λογικό άλλωστε.
Αυτοί μάλιστα ήταν οι ισχυρισμοί από πλευράς των μελών που απαρτίζανε το Μεγάλο
Σανχεντρίν (Εβραϊκό Δικαστήριο), και ειδικότερα του Άννα κατά την απολογία του ενώπιον του Καίσαρα της Ρώμης, σύμφωνα με την οποία υποτίθεται ότι, ο Χριστός έπρεπε να θανατωθεί διότι η βάφτιση των Εβραίων ως χριστιανοί (οπαδοί Χριστού), δεν είχε θρησκευτικό χαρακτήρα. Ήταν δήθεν μια μορφή τελετής, που οι βαπτιζόμενοι αποσκοπούσαν σε κίνημα - επανάστασης εναντίον της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας !!
Τα πράγματα όμως άλλαξαν όταν ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος (μετέπειτα Άγιος Κωνσταντίνος) ασπάστηκε τον χριστιανισμό, όπως αναφέρω παρακάτω.
Το βέβαιο επίσης είναι ότι κατά την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν κοινώς γνωστό πως η παράβαση του Ρωμαϊκού Νόμου από οποιονδήποτε εκπρόσωπο του νόμου σε Ρωμαιοκρατούμενα εδάφη, σήμαινε παραδειγματικό θάνατο.
Ως παράδειγμα, οι Εβραίοι παρότι είχαν το δικό τους Ιερατικό Δικαστήριο (μεγάλο Σανχεντρίν) και οι Ρωμαίοι δεν ανακατεύονταν σε υποθέσεις των Εβραίων, ωστόσο οι Ρωμαίοι έλεγχαν την ορθότητα της τήρησης των νόμων του Σανχεντρίν.
Ρωμαίος Αυτοκράτορας στην εποχή Του Χριστού και μετά την σταύρωση Του ήταν ο Τιβέριος, ο οποίος αφού έλαβε γνώση τα γεγονότα.. και έκρινε ότι θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι για την άνομη διαδικασία της σταύρωσης Του.
Όχι βέβαια διότι είχε πεισθεί για την Θεϊκή υπόσταση Του Χριστού, αλλά διότι διαπίστωσε ότι διαπράχθηκαν σωρεία ποινικών αδικημάτων εν αγνοία του ως Καίσαρας, καθότι μάλιστα η θανατική ποινή εκτελέστηκε με Ρωμαϊκό τρόπο, ενώ επρόκειτο για υπόθεση που αφορούσε το Εβραϊκό δικαστήριο.
Αναλύω σε προηγούμενο άρθρο μου, "Οι 4 μαρτυρικές ημέρες Του Χριστού" .. δίνω τον σύνδεσμο παρακάτω !!.
Αλλά καθώς ο Τιβέριος ήταν πλέον στα τελευταία της ζωής του, λέγεται ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο έπραξε ασυναίσθητα ή υποσυνείδητα, το θέλημα Του Θεού !!.
Όπως περιγράφω παρακάτω, πριν τον θάνατο του ο Τιβέριος (περίπου ένα χρόνο μετά την σταύρωση Του Χριστού), διέταξε την προσαγωγή των υπεύθυνων – ηθικών αυτουργών στην Ρώμη. Συνοπτικά:
Τα κριτήρια: Η αδυναμία του Έπαρχου Πόντιου Πιλάτου να επιβάλει την τάξη ως Ρωμαίος Διοικητή της Ιουδαίας, και οι αξιόποινες παρατυπίες από πλευράς των εκπροσώπων του Μωσαϊκού Νόμου - δηλαδή του Μεγάλου Σανχεντρίν (Εβραϊκό Ιερατικό Δικαστήριο), προφανώς εξόργισαν τον Αυτοκράτορα, διότι το εξέλαβε ως ασέβεια προς τους Ρωμαϊκούς νόμους και προς το πρόσωπο του ως όργανο εξουσίας. Κι άλλωστε, λόγω της καταγωγής Του Ιησού Χριστού, αρμόδιος ήταν ο Ηρώδης και όχι ο Πόντιος Πιλάτος.
Αποτέλεσμα: Ο Πιλάτος έχοντας ελαφρυντικά φυλακίστηκε έξω από τη Ρώμη και πέθανε στην φυλακή. Μία άλλη εκδοχή είναι να αυτοκτόνησε λίγο πριν φυλακιστεί.
Ως ηθικούς αυτουργούς, ο Τιβέριος έκρινε ένοχους και τον πρώην αρχιερέα Άννα, όπως και τον Καϊάφα ως αρχιερέα και πρόεδρο του Σανχεντρίν.
Ο Καϊάφας πέθανε κατά το ταξίδι προς την Ρώμη (άγνωστο πώς), ενώ ο Άννας εκτελέστηκε παραδειγματικά στην Ρώμη.
Όσοι εκτέλεσαν απλά τις εντολές των παραπάνω διέφυγαν τις όποιας ευθύνης, εκτός των υψηλόβαθμων αξιωματούχους που εξορίστηκαν.
Συνεπώς κανείς δεν έμεινε ατιμώρητος, καθώς προηγουμένως ο Ιούδας έβαλε μόνος του τέλος στην ζωή του !!.
Τα γεγονότα συνοπτικά έχουν ως εξής:
Η Δικαιοσύνη την εποχή Του Χριστού βρισκόταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο. Το Ρωμαϊκό Δίκαιο σε λίγα θέματα υστερούσε από το σημερινό Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Μάλιστα οι Ρωμαίοι ακολουθούσαν το Ιουλιανό ημερολόγιο σε αντίθεση με το Εβραϊκό.
Αυτοκράτορας ήταν ο Τιβέριος ο οποίος απρόθυμα δέχθηκε τον θρόνο, διότι εκτός των άλλων απεχθανόταν τις δολοπλοκίες που είχαν προηγηθεί. Η προσωπική του ζωή παρουσιάζεται ως πολυτάραχη, ωστόσο υπήρξε δίκαιος, μεριμνούσε για τον απλό λαό, και δεν δίσταζε να εναντιωθεί στην Σύγκλητο.
Έπαρχος της Ρώμης στην Ιουδαία (διοικητής της Ιουδαίας) ήταν ο Πόντιος Πιλάτος. Η Γαλιλαία όμως ήταν υπό την δικαιοδοσία του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα. Γιός του Ηρώδη του Μέγα που έσφαξε τα νήπια (όταν γεννήθηκε ο Χριστός), στον οποίο η Ρωμαϊκή Σύγκλητος είχε απονείμει τον τίτλο του βασιλιά της Ιουδαίας, παρότι δεν ήταν Ιουδαίος.
Συνεπώς, καθώς ο Χριστός ήταν Γαλιλαίος, αρμόδιος για να εξετάσει την υπόθεση Του σε κάθε περίπτωση, ήταν ο Ηρώδης ο Αντίπας.
Το Σανχεντρίν, (το Μεγάλο Συνέδριο) ήταν το ιεροκρατικό δικαστήριο των Ιουδαίων και στηριζόταν στο Μωσαϊκό Νόμο.
Ήταν το ανώτατο Εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο που λειτουργούσε και ως δικαστήριο, το οποίο είχε έδρα την Ιερουσαλήμ στην Ιουδαία, και αρχιερέας ήταν ο Καϊάφας. Αποτελούσε την μεγαλύτερη θρησκευτική εξουσία του Ιουδαϊσμού σε όλη την περιφέρεια του Ισραήλ.
Το Σανχεντρίν όμως, δεν είχε αυτόνομη εξουσία στο να εκτελέσει θανατική απόφαση του, δίχως την συγκατάθεση του Ρωμαίου Διοικητή. Επίσης δεν είχε την εξουσία να δικάσει άτομο που δεν είχε Ιουδαϊκή υπηκοότητα. Επομένως οι Εβραίοι, καθότι είχαν το δικαίωμα να δικάζουν μόνο τους ομοφύλους τους και κανέναν άλλον, χρειάζονταν μια σοβαρή κατηγορία εναντίον Του Χριστού για να Τον εξοντώσουν μέσω του Ρωμαϊκού νόμου. Άρα, μέσω του Ποντίου Πιλάτου.
Επιπλέον, σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Δίκαιο, για να επικυρώσει ο Πιλάτος την θανατική καταδίκη του Εβραϊκού Δικαστηρίου, έπρεπε να οριστεί νέα μέρα της Ρωμαϊκής Δίκης, όπως και η εισαγωγή για την Δίκη να γίνει με καταχώριση γραπτής αίτησης, μαζί με την πρωτόδικη απόφαση και τα ονόματα μαρτύρων.
Ωστόσο δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα τα παραπάνω, κι άλλωστε, οι Ρωμαίοι δεν εμπλέκονταν σε υποθέσεις των Εβραίων, εάν το αδίκημα του κατηγορούμενου δεν κλόνιζε τα συμφέροντα τους. Και μάλιστα εάν προέκυπταν αδιέξοδες περιπτώσεις, έπρεπε να ενημερωθεί ο Αυτοκράτορας.
Προφανώς για όλους τους παραπάνω λόγους, ο Πιλάτος κατέβηκε απ’ την έδρα του, πράγμα που κατά το Ρωμαϊκό Δίκαιο σήμαινε ότι δεν έχει πλέον δικαστική εξουσία, και βγήκε έξω στο προαύλιο, όπου ρώτησε τα μέλη του Σανχεντρίν, για ποιο αδίκημα Τον έφεραν ενώπιον του.
Στο σημείο αυτό ας σημειωθεί ότι ήταν ο εορτασμός του Εβραϊκού Πάσχα, και έτσι το Μεγάλο Σανχεντρίν δεν επιτρεπόταν να συνεδριάζει ημέρες εορτών όπως και τα Σάββατα.
Συνεπώς, με μια προσεκτική εξέταση βήμα προς βήμα, αποδεικνύεται στα προηγούμενα άρθρα μου ότι σύμφωνα με το τότε Ρωμαϊκό Δίκαιο όπως και την Δικονομία του τότε Μωσαϊκού Νόμου, διαπράχθηκαν κατά συρροή και κατ’ επανάληψη αδιανόητες παραβάσεις των νόμων.
Η δε αδυναμία του Πόντιου Πιλάτου να χειριστεί την υπόθεση Του Ιησού Χριστού σύμφωνα με το αξίωμα και την εξουσία που είχε ως Έπαρχος – Ρωμαίος Διοικητής της Ιουδαίας, δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τον Τιβέριο. Επομένως, δεν είναι τυχαίο που ο Πόντιος Πιλάτος ζήτησε να πλύνει τα χέρια του. Εκτός των άλλων, ήξερε ότι το περιστατικό θα γίνει γνωστό στην Ρώμη και θα κληθεί να απολογηθεί ενώπιον του Αυτοκράτορα Τιβέριου.
Και πράγματι έτσι έγινε, καθώς όπως προαναφέρω παραπάνω, ο Τιβέριος πριν τον θάνατο του (περίπου ένα χρόνο μετά την σταύρωση Του Χριστού), διαπιστώνοντας τις άπειρες παρατυπίες τόσο απ’ την πλευρά του Σανχεντρίν όσο κι απ’ τον Ρωμαίο Διοικητή, διέταξε την προσαγωγή των υπευθύνων στην Ρώμη.
Στην απολογία του ο Άννας: Υποστήριξε ότι ο Ναζωραίος (ο Χριστός), επιδίωκε να γίνει βασιλέας των Ιουδαίων, καθώς δίδασκε ένα ανατρεπτικό Εβραϊκό δόγμα. Έτσι, Τον συνέλαβαν μετά την είσοδο Του στα Ιεροσόλυμα (Κυριακή των Βαΐων), διότι μπορούσε να επιφέρει εθνικό_ απελευθερωτικό κίνημα κατά των Ρωμαίων. Οπότε για να αποφευχθεί η εξέγερση (δήθεν), το Μεγάλο Συμβούλιο έκρινε τον θάνατο Του απαραίτητο έως το τέλος της ίδιας ημέρας. Καθώς όμως συνέπεσε με τον εορτασμό του εβραϊκού πεσάχ (Πάσχα), Τον παρέπεμψαν στον Διοικητή (Πόντιο Πιλάτο) ως εχθρό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Στην απολογία του ο Πόντιος Πιλάτος: Εξήγησε την στάση του λέγοντας ότι, αιφνιδίως παρουσιάστηκαν στο Διοικητήριο του οι Αρχιερείς με τα μέλη του Εβραϊκού δικαστηρίου, ισχυριζόμενοι ότι ο επαναστάτης Ιησούς προετοιμάζει εξέγερση, και ως απόδειξη των ισχυρισμών, τον εκφόβισαν με το γεγονός ότι το πλήθος των οπαδών Του, Τον υποδέχθηκε ως απελευθερωτή τους. Ωστόσο συμπλήρωσε ότι, λόγω του εορτασμού της Εαρινής Ισημερίας κι από την πλευρά των Ρωμαίων, και αφού ο ίδιος Τον είχε κρίνει αθώο τρεις φορές, αναγκάστηκε να τον παραδώσει στην κρίση του παραβρισκόμενου πλήθους. Πρότεινε μάλιστα να επιλέξουν μεταξύ Του Χριστού και του περιβόητου Βαραββά, ποιόν ήθελαν να ελευθερώσει, και το πλήθος επέλεξε τον φονιά και ληστή. Και αφού παρέδωσε Τον Χριστό στην ένοπλή φρουρά του Σανχεντρίν, ήταν υποχρεωμένος για την τήρηση της τάξης, να διατάξει Ρωμαίους στρατιώτες να ακολουθήσουν το πλήθος έως το τέλος του Γολγοθά κ.λ.π. - κ.λ.π.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ:
Πάραυτα, ο Άννας εκτελέστηκε παραδειγματικά, και ο Πόντιος Πιλάτος κρίθηκε αδικαιολόγητος απ’ τον Τιβέριο, καθώς σύμφωνα με την άποψη του είχε παραβεί τα καθήκοντα του, αφού σε κάθε περίπτωση (εν ανάγκη), όφειλε να φυλακίσει τον Ιησού Χριστό και έτσι θα είχε το χρονικό περιθώριο να απευθυνθεί σε εκείνον ζητώντας και την άποψη του.
Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε το άρθρο μου "Οι πολυήμερες δίκες Του Χριστού".. δίνω τον σύνδεσμο παρακάτω:
~ ~ Όμως, είναι άξιο απορίας αυτό που είχε προηγηθεί:
Μετά την σταύρωση Του Χριστού, στις επόμενες μέρες, ο Πόντιος Πιλάτος είχε υποχρέωση να ενημερώσει με επιστολή του τον Τιβέριο. Και πράγματι το έκανε, αλλά όπως φαίνεται, ακολούθησε ακόμη μία επιστολή.
Ο ασυγκίνητος τύραννος Διοικητής Πόντιος Πιλάτος, ομολογεί εγγράφως ότι απ’ την πρώτη του επαφή με Τον Χριστό, ένιωσε να έχει μπροστά του ένα άτομο με Θεϊκή Αύρα, μια ανώτερη δύναμη. Επηρεασμένος μάλλον από την πολυθεϊστική του πίστη (ρωμαϊκή μυθολογία), τον περιγράφει στην επιστολή του ως έναν ημίθεο. Μάλιστα είχε πληροφορηθεί τα Θαύματα Του, τα οποία όπως έγραψε του προκαλούσαν δέος λόγω της υπερφυσικής Του δύναμης. Επίσης, από το ανάγνωσμα των αντιγράφων που έχουν δημοσιευτεί, είναι όντως συγκλονιστική η περιγραφή του για το πρόσωπο Του Ιησού Χριστού και τα θαύματα Του, όπου παράλληλα εκφράζει την απορία του, που δεν αντέδρασε στα μαρτύρια Του.
* * Η γνήσια επιστολή του Πιλάτου προς τον Τιβέριο υποστηρίζεται ότι φυλάσσεται έως και σήμερα στο Αρχείο των Καισαρίνι της Ρώμης. Όπως επίσης η χειρόγραφη εξιστόρηση των γεγονότων απ' την σύζυγό του Κλαουδία - μετέπειτα Αγία Πρόκλα:
Τα παρακάτω έχουν γραφεί και από ιστορικούς της εποχής εκείνης διαφορετικών εθνικοτήτων, τα οποία μάλιστα συγκλίνουν με την διήγηση της συζύγου του Πιλάτου της Κλαουδίας, με καταγωγή απ’ την Ελληνική αποικία της Γαλιλαίας, η οποία γνώριζε την Ελληνική γλώσσα.
* * Σημειωτέο, η Κλαουδία βαφτίστηκε χριστιανή και γιορτάζεται ως Αγία Πρόκλα και απ’ την Ορθοδοξία στις 27 Οκτωβρίου.
ΕΠΙΣΗΣ:
Η Κλαουδία (μετέπειτα Αγία Πρόκλα) στην
εξιστόρηση της, εκτός των άλλων πρόσθεσε χειρόγραφα ότι:
«Για πρώτη φορά είδε Τον Ιησού Χριστό σε όραμα της, και αφού ακολούθησαν κι άλλα οράματα ενημερώθηκε πως ήρθε στην πόλη τους .. και το άλλο πρωϊ Τον είδε αιμόφυρτο μπροστά στο προαύλιο του Διοικητηρίου με τις πρώτες ακτίνες του ηλίου.. και αφού τον έκρινε αθώο ο σύζυγός της, οι εκπρόσωποι του Σανχεντρίν Τον πήραν και πάλι αλυσοδεμένο και έφυγαν για να απευθυνθούν στον Ηρώδη .. και τότε, μία ολόκληρη μέρα και μία ολόκληρη νύχτα ικέτευε τον σύζυγό της για την σωτηρία Του .. έως όμως που την επόμενη το πρωϊ άκουσαν και πάλι τον όχλο έξω στο προαύλιο.. βγήκε και είδε Τον Χριστό αγνώριστο απ' τα τραύματα Του, είδε να Τον χλευάζει το πλήθος και να του φορούν αγκάθινο στεφάνι, ενώ εκείνη και πάλι εκλιπαρούσε γοερά τον Διοικητή σύζυγο της να σώσει τον Θεάνθρωπο.. όμως ο Πιλάτος παρότι της είχε υποσχεθεί ότι δεν θα αναμιχθεί σε υπόθεση Εβραίων και Τον έκρινε αθώο 3 φορές, βλέποντας το πλήθος να έχει μοιραστεί σε δύο "στρατόπεδα", φοβήθηκε πως θα ακολουθήσει εξέγερση.. και μετά απ' το μαστίγωμα Του και την απελευθέρωση του Βαραββά, βλέποντας ανικανοποίητο το εξοργισμένο πλήθος, κράτησε ουδέτερη στάση πλένοντας τα χέρια του δημοσίως».
* * Δηλαδή σε γενικές γραμμές επιβεβαίωσε όσα κατά την απολογία του είχε αφηγηθεί ο πρώην σύζυγός της (Πόντιος Πιλάτος) δίχως να αποσκοπεί βέβαια να του δώσει ελαφρυντικά .. η Κλαούδια μίλησε για τα δύο πρωϊνά που συνέπεφταν με μέρες αργίας - εορτασμών, τόσο για τους Εβραίους όσο και για τους Ρωμαίους, αναφέροντας παράλληλα και τα γεγονότα που αναστάτωσαν αλλά και δίχασαν όλη την Ιουδαία με την Ανάσταση Του Χριστού.
Συνεπώς, ένα μεγάλο μέρος των συμβάντων διαπιστώθηκε από την προαναφερόμενη εξιστόρηση, αλλά το σημαντικότερων όλων ήταν ότι επιβεβαιώθηκε η υποψία του Τιβέριου (το μόνο που τον ενδιέφερε), πως δηλαδή, όλα τα παραπάνω γεγονότα δεν διαδραματίστηκαν εντός μίας ημέρας (απρόσμενα - ξαφνικά, και ειδικότερα σε μέρες που δεν επιτρεπόταν να διεξαχθεί καμία δίκη), έτσι ώστε να μην υπάρχει περιθώριο χρόνου για να ενημερωθεί ως Καίσαρας πριν παρθεί οποιαδήποτε πρωτοβουλία από τον εκπρόσωπο της Ρώμης στην Ιουδαία.
Και ασφαλώς, το χρονικό διάστημα όλων των γεγονότων ήταν πολύ μεγαλύτερο, αρκεί κάποιος να επισκεφτεί τις τοποθεσίες και να κάνει με τα πόδια όλες τις διαδρομές για να το διαπιστώσει από μόνος του !!
Μετράμε ώρες, μέρες, διαδικασίες και αποστάσεις:
Από την πρώτη ημέρα που η φρουρά του Σανχεντρίν οδήγησε Τον Χριστό στον Πιλάτο έως την δεύτερη ημέρα της σταύρωσης Του, μεσολάβησε τουλάχιστον ένα εικοσιτετράωρο. Και πράγματι, βάσει απλής λογικής και χρονομέτρησης, από την νύχτα του Μυστικού Δείπνου έως και την μαρτυρική σταύρωση Του, δεν δύναται να έλαβαν χώρα όλα τα παρακάτω χρονοβόρα γεγονότα, ούτε καν' έστω εντός δύο ημερών. Πρακτικά και μόνο είναι αδύνατον !!!!
Το βράδυ με την Πανσέληνο συνέλαβε Τον Χριστό η φρουρά του Σανχεντρίν και Τον οδήγησε στον Άννα – από εκεί στον Καϊάφα – το πρωί στο δικαστικό μέγαρο του Σανχεντρίν – την επομένη πολύ νωρίς το πρωϊ στον Πιλάτο, όπου λογικά το μεσημέρι πλέον Τον πήγαν στον Ηρώδη – και έως να επιστρέψουν, φυσιολογικά είχε δύσει ο ήλιος.
Συνεπώς μεσολαβεί τουλάχιστον μια ολόκληρη "άγνωστη νύχτα" έως το πρώτο ξημέρωμα που οδηγήθηκε στον Πόντιο Πιλάτο, και ακόμη μία νύχτα έως επομένη το πρωϊ που επανήλθαν και πάλι ενώπιον του Πιλάτου, όπου μετά από τις “διαπραγματεύσεις” και τους πολύωρους βασανισμούς Του, ακολούθησαν τα εξής:
* * Ο εξαντλημένος Χριστός υποχρεώθηκε να κουβαλήσει στην αιμόφυρτη πλάτη Του τον σταυρό από ακατέργαστο ξύλο των 200ων και άνω κιλών (οι διαστάσεις υπολογίζονται μάκρος 4.30 – πλάτος 2.40 μέτρα), ξυπόλητος, διανύοντας την απόσταση των τουλάχιστον δύο χιλιομέτρων, σε ανηφορικό χωματόδρομο με πέτρες !!.
Όποιος το θεωρεί ανθρωπίνως υποφερτό.. ας επιχειρήσει να το δοκιμάσει !!!!
Προφανώς όλες οι παραπάνω σημαντικές λεπτομέρειες, δεν υπήρχαν λόγοι για να ερευνηθούν - διευκρινιστούν στα πρώτα χρόνια μετά Χριστού. Λίγο αργότερα, προέκυψαν μάλιστα και μεγάλες διαφωνίες σχετικά με την ημερομηνία της σταύρωσης Του !!
Στην προσπάθεια λοιπόν να εντοπιστεί η χρονική διάρκεια των γεγονότων (με τα μέσα που διαθέτουμε σήμερα), διαπιστώνουμε ότι έγιναν αναφορές στα γεγονότα σύμφωνα με το Ιουδαϊκό - Εβραϊκό ημερολόγιο, όπου η κάθε νέα μέρα μετρούσε με την δύση του ηλίου (όχι με την ανατολή), και η εβδομάδα τελείωνε σαν να λέμε την Παρασκευή. Δηλαδή εβδομάδα 5 ημερών, ενώ το βράδυ του Σαββάτου μετρούσε άλλη μέρα και άλλη εβδομάδα.
Σε αντίθεση με το Εβραϊκό, οι Ρωμαίοι ακολουθούσαν το Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο ωστόσο δεν έχει μεγάλες διαφορές με το Γρηγοριανό που ακολουθούμε πλέον, και έτσι δεν αμφισβητείται πως όλα τα γεγονότα διαδραματίστηκαν κατά τον πολυήμερο εορτασμό του Εβραϊκού Πάσχα, και η διάρκεια Των Παθών Του ήταν μεγαλύτερη των τεσσάρων ημερών.
Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε το σχετικό άρθρο μου, δίνω τον σύνδεσμο παρακάτω:
Και τέλος, για την ιστορία:
