* * Η Εμμονή και η Προκατάληψη, κόρες της Παραφροσύνης !!.

Η συγγένεια της Παραφροσύνης με την Εμμονή και την Προκατάληψη, είναι όπως η συγγένεια εξ' αίματος: 

*Στα δεσμά της Παραφροσύνης*
Ένας μύθος μάς λέει πως η Παραφροσύνη γέννησε δύο δίδυμες κόρες. 
Την πρώτη την έτρεφε με εμμονές, και την δεύτερη την ξεδιψούσε με προκαταλήψεις. Έτσι η Παραφροσύνη λοιπόν,  φρόντιζε να καλλιεργεί εμμονές, και να βρίσκει πηγές με προκαταλήψεις. Ώσπου γέρασε, και συνειδητοποίησε πως δεν είχε μάθει στις κόρες της πώς να τρέφονται από μόνες τους. Οπότε τις κάλεσε για να τις διδάξει, πώς να φροντίζουν τον εαυτό τους. Εκείνες όταν άκουσαν ότι θα πρέπει να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους, πανηγύρισαν τότε από χαρά, διότι επιτέλους έσπαζαν τα δεσμά τους.. ήταν ελεύθερες να γνωρίσουν κι άλλες γεύσεις !!.
Αυτά μας λέει ο μύθος !!.  

Διαβάστε περισσότερα >>...  
 
Παραφροσύνη: 

Πάθηση λοιπόν ?! .. ή συνειδητός Παραλογισμός ?! 
 

Πριν όμως αναλύσω την περιπλοκότητα της Παραφροσύνης ως διαταραχή, θα αναφέρω ορισμένες θεωρίες ατόμων που άφησαν την σφραγίδα τους στην ανθρώπινη ιστορία, και ασφαλώς κανείς από τους παρακάτω δεν είχε άδικο !!. 

_Αϊνστάιν. «Είναι ευκολότερο να διασπάσεις ένα μόριο παρά μια προκατάληψη, καθώς η προκατάληψη είναι γέννημα της παραφροσύνης» !!.
_Φρόϊντ. «Ο ορισμός της παραφροσύνης είναι, όταν μάταια περιμένουμε διαφορετικό αποτέλεσμα, ενώ  εμμένουμε  στην ίδια τακτική ». 
_ Δημοσθένης.«Η παραφροσύνη είναι μέγιστο κακό για εκείνον που την έχει, φοβερό δε και ανυπόφορο σε όλους τους υπόλοιπους στην πόλη». 
_ Σωκράτης. «Η μανία είναι μια μορφή παραφροσύνης». 
_ Σιμωνίδης. «Η μέθη είναι εκούσια παραφροσύνη». 
_ Αντιφάνης. «Η ακατάπαυστη θλίψη, είναι ο πλησιέστερος γείτονας της παραφροσύνης». 
_ Ρακίνας. «Ό,τι υπαγορεύει η παραφροσύνη, το πιστεύει και το θαυμάζει η ζηλοτυπία». 
       
      Ωστόσο στις μέρες μας οι ψυχικές διαταραχές αντιμετωπίζονται τελείως διαφορετικά απ’ τις διανοητικές ασθένειες ή τους διαφόρους εθισμούς. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι σε προηγούμενους αιώνες και ειδικότερα κατά την εποχή του Μεσαίωνα, η ιατρική ήταν μία από τις επιστήμες που παλινδρόμησε λόγω προκαταλήψεων, δεισιδαιμονιών.. και σίγουρα λόγω κάποιων απώτερων εξουσιαστικών σκοπών. Πρόκειται για ένα μεγάλο «μαύρο» κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας, το οποίο δεν είναι επί της παρούσης να το θίξω.
Θα φέρω ως παράδειγμα πως στις μέρες μας, είναι κοινώς γνωστό ότι, οι εστίες μολύνσεων δημιουργούνται όταν οι ακαθαρσίες και τα σκουπίδια δεν απομακρύνονται απ' τους χώρους που ζούμε. Επίσης το ίδιο συμβαίνει σε χώρους όπου λαμβάνουν χώρα αιματοχυσίες, και ειδικότερα όταν τα πτώματα μένουν εκτεθειμένα. Είτε πρόκειται για ανθρώπινα πτώματα, είτε ζώων.
Όμως, κατά τις παλαιότερες εποχές, που δεν τηρούνταν οι κανόνες υγιεινής, και οι μολύνσεις εξελίσσονταν σε λοιμούς – πανώλη (γνωστές ως πανούκλα, χολέρα κ.ά).. η πιο πρόχειρη και συνηθισμένη εξήγηση ήταν πως όλα οφείλονται στην βούληση του Θεού, ή σε ενέργεια του σατανά, ή σε κάποια κατάρα κ.λ.π. !! 
 
Οι δε πρακτικοί γιατροί κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ως νεκρομάντες ή μάγοι, και να καταδικαστούν σε θάνατο στην πυρά. Όσον δε αφορά την όποια ψυχική πάθηση, σε άλλες περιπτώσεις τα συμπεράσματα ήταν πως τους ψυχικά ασθενείς τους έχει κυριεύσει κάποιο ακάθαρτο πνεύμα, ενώ σε άλλες ότι το άτομο έχει κυριευτεί από κάποιον δαίμονα !!.
Και καταλήγω να πώ ότι η άρνηση ιατρικής παρέμβασης, ή, η μη εφαρμογή θεραπευτικής αγωγής (λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων π.χ.).. ασφαλώς χαρακτηρίζεται ως Παραφροσύνη στις μέρες μας. Τραγικό, αλλά έχουμε τέτοια παραδείγματα ακόμη και στις μετέπειτα πιο σύγχρονες εποχές. 
Και εδώ ακριβώς κολλάει η διαπίστωση του Αϊνστάιν: «Είναι ευκολότερο να διασπάσεις ένα μόριο, παρά μια προκατάληψη.. » !!.
 
~ ~ Στο σημείο αυτό θεωρώ απαραίτητο να συμπληρώσω τα ακόλουθα:

       Μετά την εποχή της Αναγέννησης, οι εξελίξεις σε ότι αφορά την σωματική - οργανική υγεία, είναι θεαματικές. Σε ό,τι όμως αφορά την ψυχική υγεία, ο κλάδος αυτός της ιατρικής άργησε να αποκατασταθεί. 
Δεν θα σχολιάσω τους λόγους, απλά θα υπενθυμίσω ότι σε πολλές χώρες, ο Ψυχίατρος όπως και ο Νευρολόγος, παράλληλα είχαν και αρμοδιότητες Ψυχολόγου.

Ωστόσο. Οι παθήσεις (ασθένειες) του μυϊκού συστήματος, τα λεγόμενα σύνδρομα του νευρικού συστήματος, είναι όντως αρμοδιότητα Νευρολόγου (όπως, επιληψία – σκλήρυνση κατά πλάκας – νόσος του Πάρκινσον κ.ά), και σε κάποιες περιπτώσεις Νευρο_Ψυχίατρου. 

Το φάσμα όμως των διαταραχών διαφέρει αισθητά από το φάσμα των διαταραχών που αντιμετωπίζει ο Ψυχολόγος – Ψυχαναλυτής (όπως, κατάθλιψη – κρίση πανικού - διαταραχές προσωπικότητας – εμμονές – κ.ά).

Επομένως σε κάθε περίπτωση, μεταξύ παθήσεων του νευρικού συστήματος και ψυχικών παθήσεων, διαφέρει τόσο η θεραπευτική μέθοδος, όσο και η φαρμακευτική αγωγή.

Καθότι όμως η ψυχική υγεία του ατόμου θεωρείται το Α και το Ω για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση και της σωματικής του υγείας, η σύγχρονη ιατρική στις μέρες μας εξετάζει – ερευνά όλο και περισσότερες περιπτώσεις ψυχοσωματικών παθήσεων. Ψυχικές διαταραχές δηλαδή, οι οποίες επιδρούν στο σώμα – στον οργανισμό (όπως οι κρίσεις πανικού κ.ά), αλλά και ψυχικές παθήσεις που δημιουργούν διανοητικές διαταραχές, ικανές να προκαλέσουν ψευδείς αισθήσεις (ψευδαισθήσεις) έως και παραισθήσεις.  
Βέβαια τις λέξεις «ψευδαίσθηση - παραίσθηση» τις χρησιμοποιούμε για αρκετές περιπτώσεις, ως μεταφορικές έννοιες. Ωστόσο στην ακραία τους μορφή, είναι μία εξαιρετικά τρομακτική εμπειρία.  

Μάλιστα σε κλινικές περιπτώσεις (προχωρημένες παθήσεις), ο ασθενής βλέπει ανύπαρκτα πράγματα ή ακούει θορύβους – ή φωνές μέσα στο μυαλό του, όπως επίσης αισθάνεται και μη πραγματικούς σωματικούς πόνους. Ενδέχεται μάλιστα να αυτοτραυματιστεί, υποστηρίζοντας ότι "κάτι - κάποιος" του επιτέθηκε !!. 
 

* Ο ορισμός της Παραφροσύνης και η θεραπεία: 

Παραφροσύνη: Μια λέξη που την χρησιμοποιούμε συνήθως ως χαρακτηρισμό της ακραίας διάστασης του παράλογου.   
Παράλογο είναι αυτό που αντικρούεται συνήθως συνειδητά με την κοινή γνώμη – την κοινή λογική. Δηλαδή, κατά την στιγμή που το άτομο παραλογίζεται, υπάρχει άρνηση να συγκλίνει με την λογική, το αυτονόητο, το αυταπόδεικτο. Η δε επιμονή του να επιβάλλει την άποψη του, να γίνει αποδεκτή η γνώμη του, ταιριάζει στην έκφραση «αναγκάζομαι να γίνω θεατής στο θέατρο του παραλόγου» !!.  

Σε περίπτωση Παραφροσύνης ~ τα χαρακτηριστικά του παράφρονου: 

Στην περίπτωση του ατόμου που πάσχει από Παράνοια - Σχιζοφρένεια, δεν επικρατεί η συναίσθηση των πράξεων του κατά την διάρκεια της κρίσης. Ενώ το άτομο που παραλογίζεται, καθώς έχει συναίσθηση της απαράδεκτης στάσης του, δεν χαρακτηρίζεται ως κλινική περίπτωση ψυχασθενή.

 
Ο παράφρων δεν είναι τρελός όπως έχει δοθεί αυτή η εντύπωση, ώστε να πρέπει να κλειστεί σε ψυχιατρείο. 
Ο παθών μπορεί μάλιστα να είναι άτομο ευφυέστατο, καλλιεργημένο, ευχάριστο στο γύρω περιβάλλον του, και πολύ χαμηλών τόνων σε κανονικές συνθήκες . 

Δεν διαφέρει απ' τους ψυχικά υγιείς, καθώς λειτουργεί φυσιολογικά σε όλα τα καθημερινά του καθήκοντα, συμμετέχει σε συζητήσεις με απόλυτη λογική.. έως όμως την στιγμή που αναστατώνεται ψυχικά από την Εμμονή που του προκαλεί την διαταραχή. Και τότε χάνει την αίσθηση της αντικειμενικότητας. 
 
Η εμμονή όταν επανέλθει σε μορφή κρίσης απορροφά τελείως το άτομο, κυριαρχεί στην σκέψη του ασθενή:

    Ένα σοκαριστικό περιστατικό - μία ντροπιαστική εμπειρία - μια τρομακτική θεωρία, που κάποια δεδομένη στιγμή καρφώθηκε "σαν σφήνα" στο μυαλό του ασθενή, αποσπά όλη του την προσοχή του όταν επανέλθει. Πιθανόν να το προκάλεσε μία ανεπιθύμητη εξέλιξη που δεν θέλει να την αποδεχτεί, και έτσι ταλαιπωρείται το άτομο απ' την ακατάπαυστη σκέψη, «δεν έπρεπε να μου συμβεί». Ωστόσο κατόπιν αυτού ο παθών μισεί οτιδήποτε του προκαλεί δυσφορίες, ψυχική αναστάτωση, φοβίες κ.ά. και τότε το αντιλαμβάνεται ότι δεν θα έπρεπε να τον διακατέχουν σε αφύσικο βαθμό. 

Ο παθών υποφέρει βασανιστικά από την εμμονή του, και θέλοντας να αποδράσει από αυτήν - να την αποβάλει απ’ την σκέψη του, ενδεχομένως να καταφεύγει στο αλκοόλ ή άλλες ουσίες. Όταν όμως επανέρχεται στην πραγματικότητα (νηφαλιότητα), κατηγορεί και τιμωρεί τον εαυτό του, σε σημείο που σε αρκετές περιπτώσεις προκαλεί στον εαυτό του σωματικές βλάβες. Δηλαδή αυτοτραυματίζεται. 

Κατ’ επέκταση, ενδέχεται να γίνει απρόβλεπτα επιθετικός και σε πρόσωπα που αγαπά. Αλλά στην συνέχεια το μετανιώνει, και ντρέπεται για τις πράξεις του.

Συνιστώ ωστόσο προσοχή, καθότι όλα τα παραπάνω, δεν δικαιολογούν διόλου πράξεις ενδοοικογενειακής βίας, χωρίς αυτό βέβαια να αποκλείει κάποια ψυχολογική πάθηση του θύτη. Επομένως έχουμε να κάνουμε με μία λεπτή δυσδιάκριτη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ασθενή - και του συνειδητού (εκ’ προθέσεως) θύτη !!.
 
ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, πρόσφατα συγκλόνισε το πανελλήνιο και όχι μόνο, ένα γεγονός που δεν μου επιτρέπεται ωστόσο να αναφέρω ονόματα. Ανομολόγητες Εμμονές, οδήγησαν στον παραλογισμό την θύτη, να προσχεδιάσει τον τρόπου για να καταστρέψει το πρόσωπο που ζήλευε παράφορα, χρησιμοποιώντας βιτριόλι !!. 
Στο ερώτημα, «εάν πρέπει να θεωρηθεί ψυχασθενής ώστε να πέσει στα μαλακά», απαντώ ότι δεν μπαίνω στα χωράφια της Δικαιοσύνης. Ωστόσο, αλίμονο εάν οικτίρουμε συμπεριφορές «δηλώνω τρελός και ό,τι θέλω κάνω» !!.  

* * ΠΡΟΣΟΧΗ: 

Η Παραφροσύνη δεν είναι Παράνοια – Σχιζοφρένεια – ή οποιαδήποτε άλλη νευρολογικής φύσεως πάθηση.
 

Είναι όμως πραγματικά μία από τις δυσκολότερες περιπτώσεις ψυχικής διαταραχής, καθώς, οι βασανιστικές ιδέες, ο φανατισμός, οι εμμονές, οι προκαταλήψεις αλλά και οι δεισιδαιμονίες, οδηγούν τον παθόντα σε μια άλλη διάσταση, που κατά την στιγμή εκείνη την πιστεύει ως πραγματική «μέχρι θανάτου».. όπως θα το λέγαμε μεταφορικά.
** Σημειώστε, ο ακραίος Φανατισμός καταλήγει σε παρανοϊκή συμπεριφορά !!.

Θεραπεία: 
 
       Είναι όντως μια σοβαρή ψυχωτική κατάσταση που χρειάζεται προσεκτική αντιμετώπιση και βοήθεια ειδικού, αλλά κυρίως απαιτείται υπομονή και κατανόηση από το περιβάλλον του ασθενή. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συμφωνούν μαζί του σε όλα, να υποχωρούν σε κάθε του απαίτηση, ή να του συμπεριφέρονται όπως έναν άρρωστο ψυχικά ή διανοητικά.

Αντιθέτως, ο παθών χρειάζεται να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του. Χρειάζεται κίνητρα για αισιόδοξες σκέψεις, που θα του δημιουργηθούν ενθουσιασμό για νέους μελλοντικούς στόχους. 

Τους λόγους που προκάλεσαν τις διαταραχές, συνήθως δεν είναι σε θέση να τους διακρίνει ο ίδιος ο παθών. Για να εντοπιστούν, θα πρέπει να συμβάλει και το στενό περιβάλλον του. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο χρειάζονται αρκετές συνεδρίες ψυχανάλυσης, με άτομο (αναλυτή) που προηγουμένως θα έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του ασθενή, ώστε να αφεθεί να οδηγήσει ο ψυχοθεραπευτής το σκεπτικό του προς άλλες κατευθύνσεις . 

Παράλληλα θα μπορέσει να βοηθηθεί και με κάποια ελαφράς μορφής ηρεμιστικά (δεν θα τα λέγαμε ψυχοφάρμακα) για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, που είναι αποτελεσματικά και αβλαβή για τον οργανισμό, καθώς χορηγούνται και σε περιπτώσεις έντονου άγχους, δυσφορίας λόγω περιόδου κλιμακτηρίου, αϋπνίας κ.ά.  

**Σκευάσματα δηλαδή που δεν δημιουργούν εθισμό κάτι που ο περισσότερος κόσμος φοβάται ιδιαιτέρως, αλλά που θα δίνουν την αίσθηση στον ασθενή ότι έχουν θεραπευτικά αποτελέσματα.  
 
 
ΜΑΡΙΑΝΝΑ
*Σύμβουλος σχέσεων - Ψυχαναλύτρια, Ψυχοερευνήτρια*